چشمان غارتگر.زبانی تیز داری

یعنی سوار مرکبت چنگیز داری

پرویزی از بس شعر شیرین میپسندی

موزون ترین شعرت منم.شبدیز داری......

گاهی باید کمی برای خودت از بد روز گار گریه کنی

روزها با لبان خندانت شب ولی زار زار گریه کنی

یکنفر آشنا کنارت نیست بغض ها را گلو گلو ببرد

سر به دوش رفیق بگذاری مثل ابر بهاری گریه کنی...........

آسمان ها شرمگین چشم تو

آبی دریا به دین چشم تو

هان! نخواهد شد هزاران آفتاب

درشب من جانشین چشم تو......

ساده بودم که تو را ساده تجسم کردم

 درد لبخـند تـو را بـا گریـه تبـسم کـردم

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو میگفتم...
هنوزم خیس میشه چشمام وقتی یاد تو می افتم...
هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره...
هنوزم میگم خدایا کاشکی برگرده دوباره...

نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من که اورا دوست میدارم
ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمیخواهد
به برگ گل نوشتم من که اورا دوست میدارم
ولی افسوس او گل را به زلف کودکی آویخت تا اورا بخنداند

سر بروی شانه های مهربانت میگذارم
عقده ی دل میگشایم
گریه ی بی اختیارم
از غم نامردمی ها بغض ها در سینه دارم
شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم

بین غمگین.
ببین دلتنگ دیدارم...
ببین
خوابم نمی آید،
بیدارم...
نگفتم تا کنون، اما کنون بشنو:
تورا بیش از همه کس دوست میدارم

رفته بودم سر حوض
تا ببینم شاید، عکس تنهایی خود را در آب...
آب در حوض نبود
ماهیان می گفتند:
هیچ تقصیر درختان نیست
ظهر دم کرده تابستان بود
پسر روشن آب، لب پاشویه نشست
و عقاب خورشید، آمد اورا به هوا برد که برد

ناخوش شده ام درد تو افتاده به جانم                       باید چه بگویم به پرستار جوانم؟

باید چه بگویم؟ تو بگو ,ها؟ چه بگویم؟                       وقتی  که ندارد خبر از درد نهانم؟

تب کرده ام اما نه به تعبیر طبیبیان                            آن تب ذکه گل انداخته بر گونه جانم 

بیماری من عامل بیگانه ندارد                                   عشق تو بهم ریخته اعصاب و روانم 

اخر چه کند با دل من علم پزشکی                            وقتی که به دیدار تو بسته ضربانم؟

لب بسته اماز هر چه سوال ست و جواب است           می ترسم اگر باز شود قفل دهانم 

این گرگ پرستار به تلبیس دماسنج                         امشب بکشد نام تو از زبانم!

می پرسد و خاموشم و می پرسد و خاموش...          چیزی که عیان ست چه حاجت به بیانم

وقتى که دنيا دور شدشايد فراموشت کنم

,کاشانه ام نابود شد شايد فراموشت کنم,

اسان زدستم داده اى باشد به اين هم راضيم

.وقتى که اشکم رو شد شايد فراموشت کنم....

هرگز زدستت اينچنين سيلى به احساسم نخورد

باشدبزن بدتر بزن اما به دستانت قسم

وقتى که تارم پود شد شايد فراموشت کنم..

گاهی دلم میگیرداز سخنانی که در شانم نیست...